Neoklasisizm Sanatı

18.yy’ın ortalarından 19.yy’ın başlarına kadar devam eden Neoklasisizm, Avrupa Sanatı’nda Antik Roma ve Yunan ve Rönesans sanatının yeniden doğuşu anlamına gelirken, Barok ve Rokoko sanatlarının aşırı süslemeciliğine tepki olarak ortaya çıkmıştır.

Klasik sanat anlayışının yeniden canlandırılışı olan bu akımın ortaya çıkmasındaki en büyük etken arkeoloji biliminin temellerini atan ve klasik sanattaki en önemli unsurların “asil yalınlık ve dingin ihtişam” olduğunu söyleyen Alman arkeoloğu ve sanat tarihçisi Winckelmann’ın eski Yunan ve Roma sanatını canlandırma çabalarıdır. Kuramsal temelleri Almanya’da atılan Neo-Klasik akım, ortamın elverişliliği nedeniyle daha çok Fransa’da uygulanma olanağı bulmuştur.

Bu sanat ekolünde kahramanlık temalarının yerini antik tarih temaları aldı. Barok ve Rokoko’daki renk etkileşiminin ve baş döndürücü kompozisyonların yerini çizgiye, ışık-gölge tekniğine ve insan vücudunun klasik oranlarına dayalı sert kompozisyonlar aldı. Aynı zamanda uygulamalarda Rönesans resim tekniklerine dönüldü. Neoklasik ressamlar antik mimarinin, kostümün ve sanat eserlerinin titiz ve dikkatli yapılmış yorumuna erişebilmek için Raphaello, Correggio ve hatta Carraccis’in tarzına döndüler. Neoklasisizmle birlikte dizayn, ışık-gölge tekniği, klasik oranlar ve gerçekçi perspektif resmin temel öğeleri haline geldi.

Bu akımın en büyük ustası Jacques Louis David’dir. Bu dönem resimlerinde özellikle Fransa’da kahramanlık, fedakarlık, vatan sevgisi gibi duygular ön plandadır. İngiltere ve İtalya’da ise daha çok şehir resimlerini görebiliriz. Bu dönemin diğer büyük ismi Jean Auguste Dominique Ingres’dir. İspanya’daki öncü isim ise Francisco de Goya’dır.

Jacques Louis David’in başlıca eserleri